Rok Życia Konsekrowanego
Ogłoszony przez papieża Franciszka Rok Życia Konsekrowanego będzie obchodzony w całym Kościele. Rozpocznie się w I niedzielę Adwentu, 30 listopada, a jego otwarcie będzie poprzedzone czuwaniem modlitewnym w Bazylice św. Piotra w dniu 29 listopada. Natomiast zakończy się 2 lutego 2016 r. uroczystą Mszą św. sprawowaną przez papieża.
W Polsce Rok Życia Konsekrowanego zostanie uroczyście zainaugurowany na Jasnej Górze w I niedzielę Adwentu. Do sanktuarium przyjadą wtedy siostry, bracia i księża zakonni z całej Polski. Wezmą oni udział również w uroczystym Apelu Maryjnym na Jasnej Górze. Natomiast ci, którzy nie będą mogli przyjechać – w duchowej łączności z Rzymem i Jasną Górą rozpoczną ten Rok w swoich wspólnotach. Osoby, które usłyszały wezwanie do bezpośredniego naśladowania Jezusa na drodze rad ewangelicznych, są darem od Boga, by głosić Ewangelię i prowadzić szereg istotnych dzieł życia chrześcijańskiego – przypomniał w minioną niedzielę, w czasie obchodów Światowego Dnia Życia Konsekrowanego, papież Franciszek. Ojciec Święty podkreślił, że Kościół i świat potrzebują tego świadectwa miłości i miłosierdzia Bożego, zaś autentyczne przeżywanie daru z siebie w czystości, ubóstwie i posłuszeństwie stwarza okazję do specjalnego świadectwa Ewangelii. Jaka jest teraźniejszość naszych wspólnot zakonnych? Nikt w Kościele nie kryje, że życie konsekrowane przeżywa pewien kryzys. Mówią o tym choćby statystyki podane niedawno przez sekretarza Kongregacji ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego. Na całym świecie dramatycznie spadła liczba zakonnic. W latach 2001–2011 zmniejszyła się ona o 10 proc. z 792 100 do 713 tys. Problemy w tej dziedzinie mają również zakony męskie, zwłaszcza jeśli chodzi o liczbę braci współpracowników, którzy nie przyjmują święceń kapłańskich. Nie ulega wątpliwości, że kryzys życia zakonnego wiąże się zarówno z czynnikami kulturowymi i zagubieniem współczesnego człowieka, dążącego do autoafirmacji za wszelką cenę, jak i obawami wielu osób, by podjąć zobowiązanie na całe życie. Swoje znaczenie mają także przemiany demograficzne – ta nasza „demograficzna zima”. Niewątpliwie ciekawym zjawiskiem jest fakt, że w wielu zakonach, w których na skutek fałszywie rozumianego „ducha soborowego” zaniechano habitów, wielu pierwotnych obserwancji, młode pokolenie wraca do gorliwości założycieli. Nie chcą być jak inni w świecie, bo nie po to obierali życie zakonne. Ich świadectwo, spotykając się z gorliwością starszych, rodzi wspaniałe owoce, których oczekuje Kościół i świat. Musimy też zauważyć, że kryzys jest zjawiskiem normalnym w rozwoju zarówno osoby, jak i instytucji, zmusza on jednak do podjęcia decyzji. Trzeba więc rozeznać, co pochodzi od Boga, a co jest sprzeczne z wolą Bożą. Konieczna jest praca nad formacją, nad jej wymiarem ludzkim, zwłaszcza uczuciowym, wymiarem chrześcijańskim oraz wymiarem charyzmatycznym, rozwijając specyficzny dar danego instytutu. Trzeba zastanowić się nad strukturami – które z nich utraciły aktualność, a które trzeba dopiero stworzyć. Innym ważnym wyzwaniem jest przebudzenie powołania prorockiego osób konsekrowanych, aby ich życie było znaczące, wskazując na radykalizm pójścia za Chrystusem. Chodzi o zerwanie z wygodnictwem i szukaniem samorealizacji. Trzeba się ześrodkować na Chrystusie. Kiedy spojrzymy na strony internetowe zakonów możemy dostrzec ogrom charyzmatów obejmujących oddane kontemplacji i pracy życie monastyczne i klauzurowe, życie wspólnotowe łączone z apostolskim, a także instytuty świeckie. To bogactwo nowych, ale i starych i wypróbowanych form życia konsekrowanego jest propozycją nieustannie kierowaną do serca człowieka. Do pogłębienia znajomości różnych charyzmatów i duchowości zakonnej zachęcił właśnie papież Franciszek. Roku Życia Konsekrowanego zbiega się on z 50. rocznicą opublikowania soborowego dekretu Perfectae caritatis o przystosowanej odnowie życia zakonnego i że ma on służyć dziękczynieniu za ten dokument Kościoła. Ma też pomagać, by pomimo napięć i trudności z nadzieją spoglądać w przyszłość życia zakonnego, bo Pan Bóg będąc wiernym wobec swego Kościoła, nieustannie powołuje kobiety i mężczyzn do całkowitego oddania się Jemu w życiu radami ewangelicznymi. Trzecim celem jest odnowienie dynamizmu życia konsekrowanego, przez rozmiłowanie, prawdziwą przyjaźń i głęboką jedność z Bogiem. Być może jednym z istotnych wyzwań, przed jakimi stają dziś zakonnicy i zakonnice w Polsce i na świecie, jest uczenie się pokory i ewangelicznej prostoty, a jednocześnie wierności swemu charyzmatowi, aby świat poznawał ich zarówno po habitach, jak i po stylu życia. Ten czas można przeżywać z radością, jako szansę, byśmy stali się tym, czym jesteśmy z tytułu naszego powołania: to znaczy zaczynem, ziarnem, znakiem, przypowieścią. Zdajemy sobie sprawę, że życie konsekrowane może dać wiele Kościołowi powszechnemu.. Nie oznacza to jednak zwolnienia z wysiłku, by sprawić, aby życie zakonne było jeszcze „bardziej konsekrowane”, a przez to bardziej znaczące, tak byśmy jako zakonnicy potrafili przemieniać nas oraz otaczający nas świat w sposób budzący nadzieję i radość.
